Ieder mens is anders en ieder mens met een ziekte is ook anders. En toch is er ook iets dat veel mensen met parkinson gelijk hebben. We weten als geen ander dat we niet kunnen eisen dat onze toestand zal verbeteren. We verlangen voortdurend naar verbetering, ook al krijgen we het niet. En, ondanks dat het een harde realiteit is, kan dat ‘weten’ ons ook zachter maken. Als je verlangt naar een geschenk en kunt nemen dat je het niet krijgt zal je vanzelf zachter worden. Weg van de frustratie en de strijd.
Ik zou willen dat meer mensen, ook degene zonder ziekte, dit meer zouden toepassen in hun dagelijkse leven. Als verlangens eisen worden zorgt dat voor frustratie, spanning, stress en dus adrenaline. “Ik wil het hebben” wordt al snel “Ik moet het hebben”. En “Ik zou graag willen dat je dat voor me doet” wordt “Jij moet dat voor me doen”. Of sterker “Als jij dat niet voor me doet dan zal ik me niet gelukkig kunnen voelen”. Op die manier houd je iemand anders of iets buiten jezelf verantwoordelijk voor de verandering of jouw goede gevoel.
Hoe ga jij om met je verlangens? Zijn het echte verlangens of zijn het eisen? Als verlangens eisen worden neemt de spanning toe, vooral als je eis niet de waarheid wordt. Dan blijf je mokkend en morrend achter. Stel je eens voor wat er gaat gebeuren als je je partner verantwoordelijk houdt voor jouw geluk. Of wat gebeurt er als je je arts verantwoordelijk maakt voor jouw welbevinden? Of de hele medische wetenschap voor je genezing?
Mensen met parkinson worden zachter als ze begrijpen dat het niet vanzelfsprekend is dat als we ons verlangen uitspreken we het ook krijgen. “Ik blijf verlangen naar verbetering en herstel, ook al krijg ik het niet”. Het zal zorgen voor meer overgave, acceptatie, mededogen, compassie als we begrijpen dat we ons verlangen aan niets of niemand kunnen eisen. Het creeërt meer mentale rust en innerlijke ruimte die voor ons zo belangrijk is.