Ik las in het 690 bladzijden tellende boek ‘Trouble Afoot‘ van het onderzoek van Dr. Walton-Hadlock het indrukwekkende verhaal over de mentale toestanden die er voor zorgen dat er adrenaline en/of dopamine wordt aangemaakt. Het beste nieuws dat ik tot dan toe las was dat Parkinson geen hormonale ziekte is maar een mentale kwestie. Ik leg dat uit zoals dr. Janice Walton-Hadlock dat in haar boek beschrijft.
Je wandelt door de jungle en een leeuw springt tevoorschijn. Je vlucht en de leeuw begint achter je aan te rennen. Je survival mode produceert ineens heel veel adrenaline en je begint te vluchten.
Tegelijkertijd geeft adrenaline ook signalen aan andere delen van je lichaam. Je maag krijgt de boodschap van de hersenen die zegt: “het eten is nu van ondergeschikt belang dus geef geen hongersignalen door.” De blaas en de dikke darm krijgen van de hersenen de boodschap: “nu geen tijd om je behoefte te doen, dus ik heb je tijdelijk stilgelegd.” Het lichaam krijgt de boodschap van de hersenen: “je wordt nu gedwongen je fysieke grenzen over te gaan maar ik wil je niet horen over pijn of uitputting – die signalen sluit ik voor je af.” Het hart krijgt de bericht van de hersenen: “nu geen tijd voor vrolijke emoties, dus laat geen dopamine vrij, stel dat maar uit voor later.”
Ik heb sinds 1983 in een mentale toestand geleefd alsof deze leeuw me achterna zat. De jaren dat ik bij de politie had gewerkt en de daaropvolgende jaren als eigen ondernemer hebben teveel momenten gehad waarop mijn lichaam uitgenodigd werd adrenaline aan te maken. Adrenaline was de brandstof in mijn motor. Betekende dit dat ik nooit blij was of tevreden en dankbaar en dus ook dopamine produceerde? Natuurlijk wel, maar het gevoel van stress en opgejaagd overheerste. Daarbij kwam dat ik jammergenoeg met zoveel -plotsklaps op mijn weg springende- leeuwen was geconfronteerd dat mijn lijf -uit bescherming- een flinke voorraad adrenaline had opgebouwd. Of, in een voortdurende staat van alertheid verkeerde waardoor er snel adrenaline kon worden geproduceerd.
Parkinson begon toen ik, na trainingen en intensieve coachingprocessen, meer rond was gekomen met de trauma’s in mijn lijf. Ik ervaarde meer ontspanning. Ik wist dat er niet achter iedere boom een leeuw zou zitten. Parkinson begon zich te melden met stijfheid, pijn, rigiditeit, disbalans en minder coördinatie in de rechterhand. Hoe kon Parkinson zich juist op dat moment manifesteren? Ik kon mij toch rustiger voelen?
Er zijn theorieën bekend waarin gesteld wordt dat Parkinson ontstaat als er minder adrenaline wordt geproduceerd en het lichaam tegelijkertijd nog onvoldoende dopamine aanmaakt.
Toen mijn bewuste denken wist dat er geen gevaar meer was nam de adrenaline af, simpel doordat ik leerde me te ontspannen. Vergelijk het met een leger dat de vrede nog niet helemaal vertrouwd. De manschappen ontspannen zich maar vieren nog geen feest. Minder adrenaline en nog geen toename van dopamine.
Terug naar wat er zich in mijn lichaam afspeelde. Minder adrenaline en nog te weinig dopamine. De spieren reageerden door stilstand (stijfheid) en stuurloosheid (disbalans en verstoring van de motoriek in de rechterhand). Oftewel: Parkinson.
Ik zou zelf (‘Genezen is mogelijk. Ik kan mijzelf helen’) deze balans opnieuw moeten vinden. Ik twijfelde of ik dit idee nog aan mijn neuroloog zou voorleggen en ik besloot het niet te doen. Ik begon na te denken over een plan van aanpak dat er voor zou zorgen dat de hormoonspiegel weer in balans zou kunnen komen en hoe het substantia nigra opnieuw wakker gemaakt kon worden en opnieuw kon worden gestimuleerd.